Pan Tadeusz

Pan Tadeusz - plik do pobrania

            Pan Tadeusz jest epopeją narodową która powstała w 1834r. Został napisany w okresie romantyzmu. Utwór zaczyna się gdy po latach spędzonych w szkole Tadeusz powraca do rodzinnego Soplicowa. serdecznie wita się ze Stryjem i wraz z licznymi gośćmi udaje się na ucztę, która odbywa się w dawnym zamku Horeszków, o który Soplicowie mają proces. Tuż po powrocie Tadeusza spotkał Zosię, która go zauroczyła, ale główny bohater daje się uwieść zalotnej Telimenie, ponieważ początkowo myli ją z Zosią.

            Hrabia podgląda rozmowę Sędziego z Telimeną i szkicuje coś. Po odejściu Sędziego podchodzi on do odpoczywającej Telimeny. Hrabia prezentuje swój sporządzony szkic. Telimena docenia jego umiejętności i zachęca do dalszych prób. Tak nawiązuje się między nimi rozmowa o sztuce, której według nich przysłużyć się może tylko zagraniczny klimat, nie zaś zamknięcie na polskiej prowincji. Teraz z kolei do rozmowy włącza się Tadeusz, do tej pory jedynie przysłuchujący się. Zgodnie z jego zmysłami polski krajobraz jest równie piękny, jeśli nie piękniejszy niż włoski.

            Podstawową funkcją opisów przyrody zamieszczonych w utworze jest idealizacja ojczyzny. Motyw ten staje się przedmiotem sporu między Tadeuszem a Hrabią. Hrabia  i Telimena sławią błękit włoskiego nieba, które Tadeusz ocenia jako nudne, i przeciwstawia mu fascynującą grę różnobarwnych chmur zdobiących niebo literwski.

            Na zamku odbywa się uczta zaręczynowa Zosi z Tadeuszem, podczas której goście zachwycają się porcelanowym serwisem, bogato zdobionym scenami z życia dawnej szlachty i magnaterii. Tadeusz obejmuje Soplicowo jako swoje dziedzictwo i w swoim majątku uwłaszcza chłopów.

            Przyroda pojawia się w plastycznym obrazie już w inwokacji.  opis ogrodu widzianego oczami Hrabiego jest elementem jego charakterystyki. W rozmowie Telimeny, Hrabiego i Tadeusza zderzają się dwie wizje krajobrazu- obcego, egzotycznego i polskiego, swojskiego, który Tadeusz uważa za stokroć piękniejszy i wymowniejszy. Ten ojczysty pejzaż jest wielokrotnie przywoływany w poemacie jako wspomnienie, wyraz tęsknoty, umiłowania kraju.