Stosunki polsko-żydowskie w filmie „W ciemności” i w sztuce „Nasza klasa”

Stosunki polsko-żydowskie w filmie „W ciemności” i w sztuce „Nasza klasa”.

Uważam, że niektórzy Polacy pomogli Żydom, narażając swoje życie. Najlepszym tego przykładem jest film „W ciemności” Agnieszki Holand.

Jest to film oparty na prawdziwych wydarzeniach, który przenosi nas do tragicznych czasów II wojny światowej. Polak ze Lwowa, Leopold Socha, przez ponad rok ukrywał Żydów, uciekinierów z getta w kanale. Początkowo bohater okrada żydowskie mienie. Za ich schronienie brał dużą zapłatę. Ale po pewnym czasem staje się człowiekiem, który zaczyna współczuć ukrywającym się Żydom, pomaga im z potrzeby serca, później nawet czuje się odpowiedzialny za ich los. Socha pomagając Żydom naraża nie tylko swoje życie, ale również życie swojej rodziny.

Film stanowi panoramę z życia typowej, przeciętnej rodziny w czasie okupacji. Największe wrażenie zrobiła jedna z początkowych scen, w której esesmani wyrywają kawałek brody żydowskiemu rabinowi. Uciekinierom udaje się przeżyć, wychodzą z kanału po wyzwoleniu Lwowa, a ich „wybawcą” jest Polak Leopold Socha.

„ Moje żydki” są to słowa pełne dumy i radości, które bohater je powtarza po wypuszczeniu grupy Żydów z kanałów. Zadowolona jest również żona Sochy, która początkowo zabraniała mężowi jakichkolwiek kontaktów z Żydami z kanałów.

Następnym przykładem gdzie Polacy pomagali Żydom jest sztuka teatralna pod tytułem „Nasza klasa” Tadeusza Słobodzianka.

Jest to historia pogromu w Jedwabnem w 1941r., podczas którego polscy tego miasteczka spędzili do stodoły i spalili swoich żydowskich sąsiadów, oraz dalsze losy katów i ocalałych ofiar.

W czasie rozpoczęcia sztuki na scenie pojawiają się „dzieci” opowiadające nam o swoich marzeniach i planach. Spędzają czas na zabawie, nauce oraz przeżywają swoje pierwsze miłości. Beztroską życie przerywa wybuch wojny. Bohaterowie budzą się w nowej, komunistycznej rzeczywistości, która zniewala. Stają naprzeciw siebie, jako niemal obcy sobie ludzie i są podzieleni na dwa obozy katolików i Żydów. Epizody życia poszczególnych bohaterów przybliżają nam tragedię w Jedwabnem, gdzie wielu Żydów zostało spalonych przez polskich sąsiadów. Po ciężkich losach, spływających na uczniów z jednej klasy przychodzi czas budowania się nowej pozycji państwa polskiego. Ten czas mają okazję poznać już nieliczni bohaterowie. Zostają Ci, którym udało się wyjechać, uciec, a którzy „i tak zmarnowali całe życie”.

Nad drzwiami zmieniają się symbole: krzyż ustępuje miejsca sierpowi i młotowi, później pojawia się swastyka, znów sierp i młot, ponownie krzyż. Każda zmiana wznosi kolejne bariery, rodzi niezrozumienia, pretensje, czasem nawet heroiczne czyny, ale bez konsekwencji.

Po obejrzeniu filmu „W ciemności” i sztuki „Nasza klasa” uważam, że Polacy w znacznym stopniu przyczynili się do ocalenia Żydów podczas II wojny światowej. Jako jedni z niewielu poświęcali życie by pomóc im przetrwać. Część z nich jednak je straciła i nie powinniśmy o nich zapominać. Chociaż wśród Polsków znajdowali się zdziercy, nie możemy powiedzieć, że naród polski był obojętny na krzywdę Żydów. Sądzę, że powinniśmy podziwiać naszych przodków za miłość i oddanie innym.

Szczęściarz - opowiadanie

Opowiadanie

Szczęściarz

               Zdarzenie to, miało miejsce dawno temu. Byłam w tedy na wakacjach u cioci Janki. Wstałam o dziewiątej rano i zaczęłam się szykować do śniadania. Dzień zapowiadał się ładnie- świeciło słoneczko, kogut piał, kury gdakały- jak to na wsi bywa. Po zjedzeniu śniadania przyszła do mnie wnuczka cioci Kinga. Ale tego dnia nie miałyśmy nic w planie i zaczęłyśmy się nudzić. Wtedy przyszła do nas ciocia.

-Dziewczynki, co wy tak się nudzicie?

- Bo nie wiemy, co mamy dziś robić.- Odpowiedziała Kinga.

- A może pójdziecie ze mną do lasu nazbierać jeżyn? -Zaproponowała ciocia.

Kinga spojrzała się na mnie a ja na nią i zdecydowałyśmy, że pójdziemy. I poszłyśmy.

               Postanowiłyśmy z Kingą przetrząsnąć wszystkie krzaki żeby znaleźć jak najwięcej jeżyn. Zbierałyśmy już jakiś czas i nagle usłyszałyśmy jakieś dziwne dźwięki dochodzące z krzaków niedaleko nas.

- Słyszysz, tam coś jest. -Spojrzałam się na Kingę z przerażeniem i krzyknęłam. - W nogi! Uciekajmy do cioci.

Ale Kinga postanowiła zobaczyć, co tam jest. Ostrożnie podeszła do krzaków i zaczęła nadsłuchiwać. Powoli odsunęła gałęzie i zobaczyła małego pieska. Był to mały szczeniaczek w kolorze czarno-rudym, miał oklapnięte uszka. Jego spojrzenie dawało mam do zrozumienia żebyśmy go przygarnęły.  Kinga wzięła go na ręce i poszłyśmy pokazać go cioci.

- Ciociu, ciociu, zobacz, co znalazłyśmy!

Ciocia, kiedy go zobaczyła była bardzo poważna- pewnie zastanawiała się, co z nim zrobić. Po chwili powiedziała.

-Jest on pewnie głodny i wystraszony, więc weźmiemy go do domy, nakarmimy, wykąpiemy i zastanowimy się nad jego losem.

Ja ucieszyłam się bardzo, ponieważ polubiłam go od pierwszej chwili- on chyba też, bo noc spędził w moim pokoju.

               Na drugi dzień ciocia razem z nami zaczęła zastanawiać się, co z nim zrobić, bo ona ma już dwa psy i kota. Kinga dała pomysł żebym go ja wzięła do siebie. Nawet się ucieszyłam, ale nie wiedziałam jak zareagują moi rodzice. Zadzwoniłam do nich z prośbą- czy mogę przywieś do domu małego szczeniaczka. Po chwili wahania mama zgodziła się pod warunkiem, że wszystkie obowiązki związane z nim spadają na mnie. Wtedy z Kingą wybrałam mu imię. Nazwałam go Lucky, ponieważ po angielsku oznacza to szczęściarz. Do domu wróciłam już ze swoim przyjacielem Lucky-m. Stał się on naszym pupilem, który jest już z nami ok. 7 lat.

Topos śmierci w starożytności, średniowieczu i współczesności

Topos śmierci w starożytności, średniowieczu i współczesności

                    Śmierć to temat pojawiający się w literaturze od początków dziejów. Ludzi od zawsze interesowała śmierć oraz jej oblicze. Budziła strach, przerażenie a zarazem ciekawość. Do tej pory śmierć występuje w różnych postaciach w wielu utworach literackich, rzeźbach, a także obrazach i dziełach filmowych.

                    Starożytni Grecy utożsamiali śmierć z Tanatosem. Według wierzeń pojawiał się on niedostrzeżony i odcinał umierającemu pukiel włosów. Ludzie po śmierci trafiali do podziemnego królestwa boga Hadesa, gdzie odbywał się nad nimi sąd. Zmarli udawali się albo na Pola Elizejskie – odpowiednik raju, albo do Tartatu – odpowiednik piekła.

                    Obrazy śmierci są ostrzeżeniem, buntem wobec pogwałcenia praw natury. Sama śmierć przedstawiona jest jako igraszka Fortuny. Przykładem tego jest mit o Dedalu i Ikarze. Lekkomyślny Ikar, niepomny ostrzeżeń ojca, unosi się na skrzydłach zbudowanych z piór i wosku zbyt blisko słońca i spada do morza. Jego odważny lot i śmierć symbolizują chęć wzniesienia się wysoko, nawet zbyt wysoko, za cenę śmierci.

                    Śmierć jest często konsekwencją wyboru - Antygona, córka Edypa i siostra Polinejkesa, została postawiona w sytuacji wyboru między dwoma rodzajami śmierci: moralną- życie w hańbie i fizyczną-kara za złamanie nakazu Kreona. Antygona wybiera śmierć, bowiem rozstanie z życiem jest dla niej mniej bolesna niż dalsze życie w pogardzie dla samej siebie.

                    Księga Rodzaju wskazuje pochodzenie śmierci na grzech pierworodny. Według Starego Testamentu śmierć stanowi kres każdego istnienia i tylko Bóg jest nieśmiertelny. Dusze ludzi odchodziły do Szeolu czyli ponurego świata podziemnego. Z Księgi Koheleta pochodzą słowa „Marność nad marnościami i wszystko marność” stanowiące ramy tej księgi. Ta część Starego Testamentu wyraża, że śmierć jest niemożliwą do przekroczenia granicą unicestwiającą wszystkie ludzkie plany. Natomiast w Nowym Testamencie śmierci wiąże się ze zrozumieniem sensu umierania Jezusa jako odkupienia a zarazem zniszczenie grzechu pierworodnego. Zmartwychwstanie Jezusa ukazuje śmierć jako początek nowego życia.

                    W średniowiecznych utworach często występował motyw śmierci, który nawiązywał do męczeńskiej śmierci Jezusa Chrystusa. Przykładem takiego utworu jest " Pieśń o Rolandzie". Tekst ten obrazuje, w jaki sposób człowiek powinien godnie umrzeć. Roland walcząc w obronie wiary i króla oraz umierając za ojczyznę ukazał wizerunek doskonałego rycerza. Umiera na pagórku pod sosną, chcąc być bliżej Boga. Przed śmiercią prosi Boga o przebaczenie, wspomina swoją ojczyznę i oddaje się całkowicie Bogu.

                    Inny obraz śmierci bohatera widzimy w utworze " Legenda o świętym Aleksym". Aleksy umiera w samotności i w nędzy. On sam wybrał taki los. Przez prowadzenie życia pełnego oddań, ascezy i silnej modlitwy. Następnym przykładem jest "Rozmowa Mistrza Polikarpa ze śmiercią". Śmierć zostaje przedstawiona tu jako kobieta o odrażającej postaci, z rozkładającym się ciałem. Opowiada ona o tym, że wszyscy ludzie wobec śmierci stają się sobie równi niezależnie od pochodzenia, majątku i stanowiska.

                    Średniowiecze ukazuje także miłość a zarazem śmierć pomiędzy Tristanem i Izoldą. Rozpoczęła się ona niezależnie od nich poprzez wypicie miłosnego napoju i jest wyższa nad życie, prawa, religię i honor.

                    We współczesnych czasach wątek śmierci poruszany jest w literaturze i sztuce bardzo często. W życiu codziennym jednak pozostaje on tematem tabu. Dominuje kult młodości i szczęśliwego bytu, ucieka się od zadawania ostatecznych pytań i szukania na nie odpowiedzi. Często sam fakt, że kiedyś umrzemy, bywa dla nas zaskoczeniem, choć na pierwszy rzut oka wydaje się on oczywisty.

                    Współcześnie śmierć jest postrzegana inaczej niż w starożytności i średniowieczu. W dzisiejszych czasach człowiek się jej boi. Dzięki postępom w medycynie stara się przedłużyć życie wszelkimi sposobami. Każdy stara się ukryć swój wiek i uciec od śmierci a zarazem robi wszystko, by oszukać czas. Dużo ludzi kupuje kosmetyki zapobiegające zmarszczkom czy też wygładzające skórę. Niektórzy decydują się na operację plastyczną. Dzięki dzisiejszej medycynie lekarze mogą przedłużyć życie ludziom. Niezależnie od czasu przed śmiercią nikt nigdy nie ucieknie. Prędzej czy później każdego dopadnie.

                    W każdej epoce śmierć jest inna. Była rozkładającym się trupem, szkieletem oraz młodą kobietą. Śmierć przychodziła przychodzi i będzie przychodzić w nieoczekiwany sposób. Mimo że wiele osób zajmowało się śmiercią ciągle nie wiemy co po niej czeka każdego człowieka. Część osób wierzy w formę życia po śmierci. Niektórzy sądzą, że śmierć dostarczy im wieczność, inni twierdzą, że to całkowity koniec wszystkiego.

Tristan i Izolda

Każda epoka formułuje różne wzorce osobowe. W okresie średniowiecza rozwinęła się literatura rycerska, której główną funkcją było stworzenie idealnego rycerza, który sprawował wszystkie cechy kodeksu rycerskiego.

Męstwo, odwaga, oddanie się Bogu, władcy i ojczyźnie to cechy, które musiał spełniać najlepszy rycerz w średniowieczu. Prócz tego musiał być silny, inteligentny, honorowy, dumny i powinien mieć swoja wybrankę serca, dla której zrobiłby wszystko.

Tristan już od dziecka był przygotowywany do funkcji rycerza. Nauczył się władać mieczem i łukiem, poznał tajniki sztuki myśliwskiej, opanował grę na harfie. Król Marek traktował Tristana jak syna, ponieważ zabierał go na wyprawy i polowania a on swoją wdzięcznością był gotowy zrobić dla króla wszystko.

Waleczność Tristana ujawnia się, gdy trzeba było walczyć z silnym Marchołtem, z którym bohater wygrywa oraz w pokonaniu smoka pożerającego ludzi. W tych dwóch przypadkach Tristan zostaje ciężko ranny. Wychodzi z tego cało, bowiem Izolda Jasnowłosa ratuje mu życie. W drodze do Króla Marka Tristan i Izolda wypijają na statku miłosny napój, który łączy ich na zawsze.

Od tej pory żadne przeciwności losu nie staną im na przeszkodzie do szczęścia. Nie raz Tristan i Izolda będą wystawiani na próby. Wielokrotnie będzie ratował życie Izoldzie, narażając przy tym własne.

Mimo potężnej miłości Tristan zachowuje się zgodnie z kodeksem rycerskim. Kiedy Król Marek dowiaduje się o ich romansie, Tristan postanawia oddać ukochaną do poślubionego jej mężczyzny? Jest to dla nich obojga bolesne, ale jedyne wyjście z tej trudnej sytuacji.

Tristan w nagrodę za zabicie dzika otrzymuje Izoldę o Białych Dłoniach. Postanawia związać się z nią i zacząć nowe życie. U boku nowej kobiety żyje godnie i poczciwie. Nie potrafi pokochać swojej żony tak mocno, jak nadal kocha Izoldę Jasnowłosą.

Podczas bitwy z baronem Tristan zostaje ranny zatrutą strzałą. Bohater wzywa swoją wybrankę serca do siebie. Żona rycerza okłamuje go na temat umówionego koloru żagli i Tristan umiera z żalu. Oddaje życie w imię miłości do Izoldy Jasnowłosej.

Podsumowując uważam, że Tristan to idealny rycerz, ponieważ był oddany królowi oraz stawał w obronie innych. Nie można zapomnieć, że był także idealnym kochankiem. Mimo że Tristan złamał kodeks rycerski i zniszczył swój honor to nie mógł się oprzeć tak silnej miłości. Przez to nie mógł pokochać innej. Był wierny wybrance swojego serca, która umiera przy jego boku, lecz ponownie zostają złączeni krzakiem głogu.

Moim zdaniem Tristan był zarówno wspaniałym rycerzem jak i kochankiem. Miłość Tristana i Izoldy była wspaniała, co pasuje do nich cytat z Biblii „Miłość cierpliwa jest, łaskawa jest. Miłość nie zazdrości, nie szuka poklasku, nie unosi się pychą; nie dopuszcza się bezwstydu, nie szuka swego, nie unosi się gniewem, nie pamięta złego; nie cieszy się z niesprawiedliwości, lecz współweseli się z prawdą. Wszystko znosi, wszystkiemu wierzy, we wszystkim pokłada nadzieję, wszystko przetrzyma.”

Biologia - układ krwionośny

UKŁAD KRWIONOŚNY
Bezkręgowce
Pierwotniaki	Rolę układu krwionośnego pełni cytoplazma i retikulum endoplazmatyczne.
Pierścienice	Jest zamknięty. Dzięki hemoglobinie krew jest czerwona. Na ten układ składa się z naczynie krwionośne główne grzbietowe i brzuszne. W przedniej części ciała jest skupisko naczyń krwionośnych włosowatych, pełniących funkcję serca. W każdym pierścieniu naczynia są okrężne. Takie pulsujące serce znajduje się między 7-11 odcinkiem. Krew płynie częścią grzbietową ku głowie i częścią brzuszną ku tyłowi.
Stawonogi
Skorupiaki	Układ krwionośny jest typu otwartego, występuje serce.
Pajęczaki	Uklad krwionośny jest zależny od typu narządów oddechowych. Jeżeli występują płucotchawki to system naczyń jest liczny, natomiast w przypadku tchawek, które są narządami doprowadzającymi tlen do wszystkich tkanek, system naczyń jest znacznie zredukowany. Bezbarwna krew rozprowadzona jest po całym ciele systemem naczyń krwionośnych. Układ krwionośny jest otwarty. Naczynia krwionośne pełnią funkcję tętnic, naczynia żylne - żył. Szczególną złożoność układu krwionośnego obserwuje się u skorpionów. Serce zlokalizowane jest w odwłoku (u form prymitywnych wykazuje przewężenia zgodne z metamerią odwłoka). U większości roztoczy serce zanikło lub uległo redukcji. U bardzo drobnych roztoczy układ krwionośny nie występuje.
Owady	Jest otwarty. Wzdłuż ciała owada po stronie grzbietowej biegnie główne naczynie krwionośne (serce), jest to pulsująca rurka zaopatrzona w boczne otworki, tzw. ostia. Z jamy ciała przez ostia hemolimfa wlewa się do serca. Ku przodowi serce przechodzi w węższą nieco aortę nie mającą bocznych otworków. Aorta kończy się w puszce głowowej otworem, przez które hemolimfa wtłaczana jest z powrotem do jamy ciała, oprócz tego w różnych miejscach znajdują się mniejsze naczynia pulsujące działające na podobnej zasadzie jak serce. W skład krwionośnego serca owadów wchodzi też kilka zatok. Pomiędzy sercem a przewodem pokarmowym rozciąga się przepona grzbietowa; między przewodem pokarmowym a łańcuchem nerwowym - brzuszna. Pomiędzy przeponami a ścianami ciała są otwory umożliwiające przepływ krwi. Układy krwionośny i oddechowy wspólnie zaopatrują organizm w tlen, który jest wiązany i rozprowadzany przez znajdujące się w hemolimfie barwniki oddechowe. Tlen przenika do krwi przez tchawki lub bezpośrednio przez skórę. Układ krwionośny wyprowadza również dwutlenek węgla i produkty przemiany materii.
Mięczaki	Jest to układ otwarty. Krew tłoczy serce, zbudowane z: komory i jednego lub dwóch przedsionków. Znajduje się ono po grzbietowej stronie worka trzewiowego. Krew (hemolimfa) pełni funkcje transportowe i związana jest z wymianą gazową. Jest bezbarwna lub niebieskawa. Wypływa z serca do aorty rozgałęziającej się na drobne naczynia, wylewa się do zatok, płynie przez naczynia żylne do jamy płaszczowej, gdzie zachodzi wymiana gazowa. Następnie wraca do przedsionka skąd płynie do komory serca.
Parzydełkowce	Brak układu krwionośnego.
Szkarłupnie	Układ krążenia szkarłupni nosi nazwę układu hemalnego i jest bardzo uproszczony. Serce zastępuje kurczliwe naczynie, dodatkowo występuje system zatok. U zwierząt tych występują niejako trzy układy krążenia - jako drugi uznaje się ambulakralny (wodny), w którego kanałach płynie woda morska. Zakończeniami kanałów tego układu są nóżki ambulakralne (rodzaj wydłużonych banieczek wystających na zewnątrz ciała). Trzecim układem jest tak zwany parahemalny (szereg jam i przestworów międzykomórkowych).
Płazińce	Płazińce nie mają układu krążenia: substancje odżywcze rozprowadzane są przez płyn znajdujący się w parenchymie. U niektórych transport ułatwia jeszcze silnie rozgałęzione jelito.
Kręgowce
Płazy	U kijanek występuje serce typu rybiego (stożek tętniczy, jedna komora i jeden przedsionek). U form dorosłych serce dwuprzedsionkowe, z jedną komorą oraz stożkiem tętniczym i zatoką żylną; u niektórych salamander brak przegrody między przedsionkami. Posiadają dwa obiegi krwi: duży i mały. Krew ulega natlenowaniu w workowatych płucach oraz w większej mierze w skórze. Mieszaniu się krwi w sercu zapobiega gąbczasta struktura komory oraz obecność zastawki spiralnej w stożku tętniczym. Mimo to w sercu płazów dochodzi do częściowego mieszania się krwi natlenowanej i odtlenowanej. Zatoka żylna łączy się z prawym przedsionkiem i doprowadza do serca krew żylną. Stożek tętniczy łączy się z komorą i u płazów bezogonowych przedłuża się, tworząc pień tętniczy, który rozdziela się na 3 pary naczyń zwanych łukami tętniczymi. Pierwszy unaczynia głowę, drugi kończyny przednie i tylne oraz narządy wewnętrzne, a trzeci płuca i skórę. Krew natleniona w płucach jest zbierana przez żyły płucne, które doprowadzają ją do lewego przedsionka. Krew z głowy, skóry i kończyn przednich jest zbierana w żyłach jarzmowych, skórnych oraz podobojczykowych, które łączą się następnie w żyły czcze przednie prowadzące krew do zatoki żylnej. Krew z kończyn tylnych oraz tylnego odcinka ciała zbierają żyły udowe i kulszowe, które łącząc się dają żyły nerkowe, tworzące w nerkach układ wrotny. Żyły wychodzące z nerek łączą się tworząc żyłę czczą tylną, która prowadzi krew do zatoki żylnej. Żyły udowe i kulszowe dają nieparzyste odgałęzienie – żyłę brzuszną, która razem z żyłami wrotnymi wątroby zbierajacymi krew z przewodu pokarmowego tworzy układ wrotny wątroby. Z wątroby krew wpływa do żyły czczej tylnej.
Ptaki	Jest zamknięty. Następuje całkowite rozdzielenie krwi tętniczej od żylnej. Serce jest czterodzielne. Prawa połowa serca – krew żylna, ściany cienkie; lewa połowo – krew tętnicza, ściany grube. Występują zastawki. Z lewej komory serca uchodzi prawy łuk aorty, która kolejnie biegnie wzdłuż kręgosłupa. Od niej odchodzą parzyste tętnice głowowe, tętnice ramieniowe do kończyn, trzecia para tętnic piersiowych do klatki piersiowej. Kolejnie aorta rozdziela się na tętnice biodrowe do kończyn i pośladkowe. Wcześniej daje rozgałęzienia do jamy brzusznej. Krew żylna z tylniej części ciała zbiera się w żyle ogonowej, która rozpada się na dwie żyły wrotne nerek. Wcześniej żyła ogonowa oddziela od siebie żyłę ogonową kreskową, która łączy się z nadjelitową tworząc żyłę wrotną wątroby, która wpada do żyły czczej tylniej. Żyły udowe prowadzą krew z nóg. Z nimi łączy się krew z nerek. Powstają w ten sposób parzyste żyły udowe, które łącząc się tworzą żyłę czczą tylnią, która uchodzi do prawego przedsionka serca. Do prawego przedsionka serca uchodzi para żył czczych przednich, które powstają z połączenia żył: głowowej, ramieniowej ( obojczykowej ) i piersiowych. ( do prawego przedsionka serca wpadają więc 3 żyły : 2 przednie czcze i 1 tylnia czcza ). Z prawego przedsionka krew jest wypychana do prawej komory, a stamtąd do tętnicy płucnej i do płuc w celu wymiany gazowej. Z płuc krew natleniona wraca żyłami płucnymi do lewego przedsionka. Dwa przedsionki równocześnie wypełniają się krwią i kurczą, wypychają krew. To samo następuje w komorach
Ryby	Serce ryb chrzęstnoszkieletowych (tzw. serce skrzelowe) zbudowane jest z zatoki żylnej, przedsionka, komory i stożka tętniczego z zastawkami. U ryb kostnoszkieletowych nie występuje stożek tętniczy. Zamiast niego ryby te mają opuszkę tętniczą, która jednak zbudowana jest z mięśni gładkich (jest zgrubieniem tętnicy), więc nie wchodzi w skład serca[1]. Jednokierunkowy przepływ krwi zapewniają zastawki. Ryby mają jeden obieg krwi. Krew z tkanek ciała dostaje się do zatoki żylnej, która pompuje ją do przedsionka serca. Skurcz przedsionka przekazuje krew do komory. Z komory krew wpływa tętnicami do skrzeli. Skrzela oplecione są siecią naczyń włosowatych. W nich zachodzi wymiana gazowa. Krew wzbogacona w tlen, rozprowadza go po całym organizmie. Zabiera z komórek dwutlenek węgla i wraca żyłami do zatoki żylnej, a następnie do przedsionka i cykl się powtarza. przepływ krwi zapewniają zastawki. Ryby mają jeden obieg krwi. Krew z tkanek ciała dostaje się do zatoki żylnej, która pompuje ją do przedsionka serca. Skurcz przedsionka przekazuje krew do komory. Z komory krew wpływa tętnicami do skrzeli. Skrzela oplecione są siecią naczyń włosowatych. W nich zachodzi wymiana gazowa. Krew wzbogacona w tlen, rozprowadza go po całym organizmie. Zabiera z komórek dwutlenek węgla i wraca żyłami do zatoki żylnej, a następnie do przedsionka i cykl się powtarza.
Ssaki	Serce znajduje się w śródpiersiu za mostkiem w worku osierdziowym. Osłania je nasierdzie, w którym są naczynia krwionośne wieńcowe. Do serca uchodzą żyły. Pomiędzy nimi a przedsionkami są zastawki półksiężycowate. Pomiędzy lewym przedsionkiem, a lewą komorą jest zastawka dwudzielna. Pomiędzy prawym przedsionkiem, a prawą komorą jest zastawka trójdzielna. Pomiędzy komorami, a tętnicami są zastawki półksiężycowate. Z lewej komory serca wybiega 1 łuk aorty z krwią natlenioną. Od aorty odchodzi krótki pień ramieniogłowy i dzieli się na prawą tętnicę podobojczykową, oraz prawą i lewą tętnicę szyjną. Lewa tętnica obojczykowa odchodzi od łuku aorty. Kolejnie łuk aorty biegnie ku tyłowi, za serce jako główna tętnica. Pod kręgosłupem rozgałęzia się do narządów wewnętrznych, a na końcu na dwie tętnice kończyn tylnich. Krew żylna ( odtleniona ) do prawego przedsionka doprowadzana jest żyłą czczą tylnią. Do niego uchodzą także 2 żyły czcze przednie. Np. u słoni te 2 żyły czcze są bardzo blisko siebie, ale u większości ssaków żyła czcza prawa zbiera krew z lewej i łączą się tuż przy sercu. Brak jest układu wrotnego nerek, jest tylko wątroby. Czerwone krwinki są bez jąder. Skraca to ich żywotność. U człowieka 100 dni. U wielbłądów są owalne, u pozostałych ssaków okrągłe.
Gady		Układ krwionośny składa się z serca i naczyń krwionośnych. Serce zbudowane jest z dwóch przedsionków oraz komory podzielonej niepełną przegrodą na dwie części. W czasie skurczu przegroda przylega do górnej części serca, więc następuje dobre oddzielenie krwi żylnej od tętniczej. Jedynie u krokodyli przegroda jest pełna (serce z dwóch przedsionków i dwóch komór). Zatoka żylna gadów jest słabo rozwinięta. Z komory wychodzi pień tętniczy podzielony na 3 tętnice: tętnicę płucną (wychodzi z prawej komory i dzieli się na 2 gałęzie), aortę lewą i aortę prawą. Aorta prawa wychodzi z lewej komory i odchodzą od niej tętnice szyjne i tętnice podobojczykowe ( u większości gadów), unaczyniające głowę i kończyny przednie. Aorta lewa wychodzi z komory prawej. Obie aorty łączą się w aortę grzbietową, od której odchodzą tętnice do narządów wewnętrznych, mięśni tułowia, kończyn tylnych i ogona. Do prawego przedsionka ujście mają 2 żyły główne i żyła tylna. Do lewego przedsionka wpadają 2 żyły płucne.